گفت‌وگوی «اعتماد» با همایون شجریان و سهراب پورناظری

برگرفته از وبلاگ دوستداران همایون شجریان

لید - امیر بهاری: امروز همایون شجریان، به‌عنوان خواننده‌ای توانمند، توانسته به شایستگی حسابش را از پدر جدا کند. سایه‌ی استاد شجریان آن‌قدر سنگین است که بیرون آمدن از آن برای کسی که همخون اوست، بسیار دشوار است؛ سایه‌ای که خیلی از شاگردانش از آن بیرون نیامدند ولی همایون بر این امر تا حدود زیادی فائق شده و امروز راهی را می‌رود که شخصاً برای خود تعریف کرده است، هرچند ظاهراً پدر هم از این طریقِ پسر ناراضی نیست. سهراب پورناظری، فرزند کیخسرو پورناظری، هم نامِ نامی پدرش را بر خود دارد. و البته اینکه سهراب امروز مسیر تازه‌ای می‌رود، برای او کمی آسان‌تر بوده. چراکه کیخسرو با وجود سن و سالش، گروه «شمس» را با انگیزه‌ی ورود به فضاهای تجربه‌نشده‌ای به راه انداخته و به گواه سلوک و اعتبار گروه شمس، این راه را با موفقیت پیموده و البته هر دو فرزندش هم در این مسیر با او همراه بوده‌اند. سهراب پسر کوچک خانواده است و چه در آهنگسازی و چه در نوازندگی میل به گسست از پیشینیانش دارد و البته معتقد است که، آگاهی لازمه‌ی این گسست است. همایون شجریان در همراهی با گروه تازه‌تأسیس «سیاوش» (که ‌ای کاش عمرش بسان عمر دیگر گروه‌های سنتی کوتاه نباشد و البته اگر هم دوام دارد، به خلاف عمده‌ی گروه‌های سنتی دوام باقوامی داشته باشد) در چهار شب (هشت اجرا) بیش از ۱۳ هزار مخاطب را تجربه کرد. این آمار برای اجرایی بر مبنای موسیقی سنتی بسیار چشمگیر است و نشان از مقبولیت همایون شجریان و خانواده‌ی پورناظری‌ها نزد مردم دارد. همایون شجریان باز دست به تجربه‌ی تازه‌ای زد و جدای از حضور در ارکستری که ساز کنترباس و پرکاشن (کوبه‌ای‌هایی که همایون نصیری می‌نوازد) دارد.

بقیه در ادامه مطلب