معرفی ساز تار
به نام آنکه نغمه ها در ستایش اوست
ز موسيقي آورد سازي برون
که آن را نشد کس جز او رهنمون
چنان ساخت هر نسبتي را خروش
که نالنده را دل درآرد به جوش
بجائي رساند آن نواگر نواخت
که دانا بدو عيب و علت شناخت
به قانون از آن ناله خرگهي ز هر علتي يافت عقل آگهي 
تار
تار سازی است قدیمی که صورت امروزی آن از زمان صفویه وارد موسیقی ایران شد و در زمان ناصرالدین شاه قاجار ساز بر جسته و کاملی گردید. قسمت کاسه ی تار به دو قسمت بزرگ و کوجک تقسیم می شود که قسمت کوچک آن "نقاره" نام دارد. روی کاسه و نقاره پوست کشیده شده که خرک ساز بر روی پوست تکیه داده می شود. دسته یا گردن تار، چهل و پنج تا پنجاه سانتی متر است و بر کناره های سطح جلویی آن دو روکش استخوانی چسبانده اند. دور دسته، دستان (پرده)ها با فواصل معین بسته شده اند. تعداد دستان بیست وهشت عدد است. تار شش سیم دارد. سیم های ششگانه ی تار عبارتند از: دو سیم سفید در پایین که هم صدا کوک می شوند، دو سیم زرد که این ها نیز هم صدا می باشند، یک سیم سفید نازک به نام زیر و یک سیم زرد به نام بم که این دو سیم غالبأ به فاصله یک اکتاو کوک می گردند. تار را با مضراب کوچکی که از جنس برنج و به طول تقریبی سه سانتی متر است می نوازند که برای راحت در دست قرار گرفتن آن، نیمی از نصف طول آن با موم پوشیده شده است.
بگذار تا مقابل روی تو بــــــگذريم